ผมเคยคิดว่าการได้เดินทางไปยังจุดหมายปลายทางไกลๆที่หนึ่งที่ใดเพียงครั้งเดียวก็คงเป็นการพอแล้ว เพราะยังมีอีกหลายแห่งในโลกนี้ที่ผมยังไปเคยไป แต่เมื่อวัยหนึ่งผ่านไปมุมมองดังกล่าวก็ลดน้อยถอยเปลี่ยนไป กลับได้ข้อคิดขึ้นมาว่าสิ่งที่เราได้พบเห็นในการเดินทางไปยังที่หนึ่งที่ใด ไม่ได้จำกัดอยู่แต่เพียงภูมิประเทศ อาคารบ้านเรือน สถาปัตยกรรมหรือ รูปลักษณ์ผิวพรรณองผู้คน แต่ยังเชื่อมโยงอย่างลึกซึ้งกับดินฟ้าอากาศที่แปรเปลี่ยนตลอดเวลา กับผู้คนที่ไม่มีวันได้พบกันซึ้งหน้า กับกลิ่น และรูปรสที่ล้วนแล้วผิดเพี้ยนสัมผัส